به گزارش گاهان نیوز؛ این کنسرت ده‌ساعته، با کارگردانی موسیقایی «تام مورلو» (Tom Morello) از گروه «ریج اگنست د ماشین» (Rage Against the Machine)، شامل اجراهای اعلام‌شده و غیرمنتظره بود. مورلو دو سوپرگروه برای اجراهای ویژه تشکیل داده بود.
رویداد با اجرای پرانرژی گروه «مستودون» (Mastodon) آغاز شد و پس از آن نوبت به «رایول سانز» (Rival Sons) و «انترکس» (Anthrax) رسید. هر هنرمند دست‌کم یک قطعه از «سبث» یا آزبورن را بازخوانی کرد. اما برخی اجراها از نظر صدایی و روحی به مراتب به موسیقی اصلی نزدیک‌تر بودند.
در ادامه، نگاهی داریم به مهم‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین لحظات این بزرگداشت تاریخی برای گروهی که «هوی متال» را به پدیده‌ای فرهنگی تبدیل کرد و خواننده‌ای که تا ابد به عنوان «شاهزاده تاریکی» شناخته خواهد شد.

جیسون موموآ، مجری صحنه و حامی متال

«جیسون موموآ» (Jason Momoa) از همان ابتدای برنامه آن را «حماسی‌ترین روز تاریخ هوی متال» خواند. او از کنار صحنه برای گروه‌های مورد علاقه‌اش فیلم می‌گرفت و حتی هنگام معرفی «پنترا» (Pantera)، تهدید کرد وارد مَش‌پیت می‌شود؛ و واقعاً این کار را کرد! دوربین‌ها او را در حال بالا و پایین پریدن با هواداران ثبت کردند.

اجرای «جک بلک» با فرزندان ستاره‌های راک: «مستر کرولی»

«جک بلک» (Jack Black) با همکاری «رومن مورلو» (Roman Morello)، پسر تام مورلو، و «رِوِل ایان» (Revel Ian)، پسر «اسکات ایان» از انترکس، قطعه «مستر کرولی» («Mr. Crowley») از آزبورن را در یک ویدئوی از پیش ضبط‌شده اجرا کرد. هرچند اجرا حالتی طنزگونه داشت، اما صدای بلک شگفت‌انگیز بود و حس خاص آواز آزبورن را به‌خوبی منتقل می‌کرد.

«لیزی هِیل»، تنها زن برنامه، درخشید

«لیزی هیل» (Lzzy Hale) از گروه «هیلس‌تورم» (Halestorm) با دو قطعه اصلی و بازخوانی قدرتمند «پری میسن» («Perry Mason») حضوری به‌یادماندنی داشت. در ادامه، او قطعه «گناه نهایی» («Ultimate Sin») را با پشتیبانی «نونو بتی‌نکورت» (Nuno Bettencourt)، «جیک ای. لی» (Jake E. Lee) و «مایک بوردین» (Mike Bordin) اجرا کرد.

نونو بتی‌نکورت؛ قهرمان گیتار شب

بتی‌نکورت با اجراهای پراحساس و تکنیکی‌اش در بخش‌های مختلف برنامه، شاید بهترین نوازنده گیتار این شب لقب گرفت. همکاری‌اش با «دیو درایمن» (Dave Draiman) از گروه «دیستربد» (Disturbed) در اجرای «سوییت لیف» («Sweet Leaf») از «سبث» با چرخشی کامل از هو شدن اولیه درایمن به تشویق پرشور همراه شد.

ابرستارگان در اجرای نهایی: وود، تایلر، کورگان و دیگران

در بخش جمعی پایانی، نام‌هایی چون «رانی وود» (Ronnie Wood) از «رولینگ استونز» (Rolling Stones)، «استیون تایلر» (Steven Tyler) از «ایروسمیث» (Aerosmith)، «بیلی کورگان» (Billy Corgan) از «سمشینگ پامپکینز»، «پاپا وی پرپتوا» (Papa V Perpetua) از «گوست»، «تراویس بارکر» (Travis Barker)، «سمی هیگر» (Sammy Hagar) و «ورنون رید» (Vernon Reid) از «لیوینگ کالر» روی صحنه آمدند. در میان اجراهایشان، بازخوانی‌هایی از «سبث»، «جوداس پریست» (Judas Priest) و «لد زپلین» (Led Zeppelin) به گوش رسید.

«یانگ‌بلاد» و اجرای احساسی «چِینجِز»

«یانگ‌بلاد» (Yungblud) با اجرای زنده «چینجز» («Changes») در بخش جم مورلو، اجرایی پر احساس و شخصی ارائه داد. نسخه ضبط‌شده «فرد دورست» (Fred Durst) با همراهی یک نوازنده ویولنسل نیز پخش شد، اما اجرای یانگ‌بلاد بار عاطفی متفاوتی داشت.

نبرد طبل‌ها: بارکر، اسمیت و کری

در یکی از پرهیجان‌ترین لحظات برنامه، «تراویس بارکر»، «چَد اسمیت» (Chad Smith) از «رِد هات چیلی پپرز» و «دنی کری» (Danny Carey) از «تول» (Tool) قطعه «علائم جهان» («Symptom of the Universe») را با ترکیب نفس‌گیر اجرا کردند.

تول و بازخوانی بی‌نقص «دست نابودی»

گروه «تول» با اجرای دو قطعه خود («۴۶ و ۲» و «آنما») و اجرای پرقدرت «دست نابودی» («Hand of Doom») از آلبوم «پارانوید» (Paranoid)، یکی از بهترین لحظات فنی شب را رقم زد.

«گانز ان روزز» و «متالیکا» در ادای احترام پایانی

دو گروه افسانه‌ای «گانز ان روزز» (Guns N’ Roses) و «متالیکا» (Metallica) پیش از اجرای پایانی آزبورن روی صحنه رفتند. «اکسل رز» (Axl Rose) فروتن‌تر از همیشه به‌نظر می‌رسید و تمرکز کامل بر ادای احترام داشت. گانز چهار قطعه از «سبث» و دو قطعه معروف خود («به جنگل خوش آمدی» و «شهر بهشت») را اجرا کرد. متالیکا هم چهار قطعه خود از جمله «برای که زنگ‌ها به صدا درمی‌آید» و «استاد عروسک‌ها» را نواخت و دو کاور عمیق‌تر از سبث ارائه داد.

درود ستارگان: از «دالی پارتن» تا «التون جان»

در بین اجراها، پیام‌های تصویری از «دالی پارتن» (Dolly Parton)، «التون جان» (Elton John)، «بیلی آیدل» (Billy Idol)، «جاناتان دیویس» (Jonathan Davis) و دیگران پخش شد. تنها بخش بحث‌برانگیز برنامه، حضور تصویری «مرلین منسون» (Marilyn Manson) بود که با واکنش منفی برخی طرفداران همراه شد. درآمدهای کنسرت میان سه موسسه خیریه از جمله «کِیور پارکینسون»، «بیمارستان کودکان بیرمنگام» و «خانه کودکان آکورن» تقسیم می‌شود.

شاهزاده بر تخت نشسته

علیرغم سال‌ها بیماری و مشکلات ستون فقرات، صدای آزبورن هنوز طنین دارد. او برای دو بخش پایانی، نشسته بر تختی مزین به خفاش، روی صحنه آمد. در ست انفرادی، «قطار دیوانه» («Crazy Train») برجسته بود، اما «مامان، دارم میام خونه» («Mama, I’m Coming Home») اشک تماشاگران را درآورد.

در پایان، با همراهی «تونی آیومی» (Tony Iommi)، «گیزر باتلر» (Geezer Butler) و «بیل وارد» (Bill Ward) و چهار قطعه پایانی از «بلک سبث» ــ «خوک‌های جنگ» («War Pigs»)، «NIB»، «مرد آهنی» («Iron Man») و «پارانوید» («Paranoid») ــ آخرین اجرای موسیقایی او شکل گرفت. پایانی که برخلاف وجهه تاریک گروه، لبریز از شور، مهر و شادی بود؛ برای اسطوره‌ای که دیگر در سکوت، اما با صدایی ماندگار، به تاریخ متال پیوست.