روز قلم نمادی است برای یادآوری آزادی بیان و آزادی رسانه و آزادی عقیده و اندیشه. چیزهایی که امروز در این شرایط دشوار و خطیر بیش از همیشه به آنها نیاز داریم تا بتوانیم به گفتگوی ملی و هویت مشترکی برای دفاع از کشور دست یابیم.

اما در عمل اگرچه قلمها را نشکسته‌اند ولی آنقدر آنها را کُند کرده‌اند که به سختی می‌توان نوشت. چنان کرده‌اند که قلم به دشواری تواند “سر عشق گوید باز”.

سانسور دشمن دیرین و خونی قلم است.

صدا و سیما بخش بزرگی بزرگی از ملت را بطور کلی سانسور می‌کند و در انحصار یک اقلیت کوچک سیاسی قرار گرفته‌است.

روزنامه‌ها که در سخت‌ترین شرایط اقتصادی به دشواری نفس می‌کشند، مدام از جاهای مختلف امر و نهی می‌شنوند که اینکه مگو آنکه مپرس.

روزنامه‌نگاران همچنان با هول و هراس می‌نویسند.

در حوزه کتاب و سینما و تئاتر هم حرف اول را ممیزی می‌زند هرچند در دولت پزشکیان به نظر می‌رسد اوضاع اندکی بهتر شده است.

در حوزه اینترنت فیلترینگ به عنوان سانسور سراسری و تلاشی برای جلوگیری از‌ نوشتن و خواندن همچنان حاکم است.

امروزه صفحه کلید گوشی‌های هوشمند و لب‌تاب و کامپیوتر‌ معمولا جای خودکار بیک‌ و مداد سوسمارنشان را گرفته‌‌اند. اینها قلم‌های مدرن‌اند.

شامل هرچیزی که با آن حرف خود را نقش می‌کنیم قلم است. انگشت خونین یک زندانی که حرفش را بر دیوار سیمانی سلول نقش‌می‌کند قلم است.

هرچه هست قلم مظهر بزرگترین حقوق اساسی ملت است.

روز قلم بر همه آنانکه قلم خود را در خدمت آزادی و عشق و شادی و سعادت و آگاهی مردم می‌چرخانند و خصوصا این روزها با قلم خود از وطن در برابر جنگ تجاوزکارانه اسرائیل دفاع می‌کنند، بر آنانکه شرافت قلم و وطن را با چیزی معامله نمی‌کنند، خجسته باد.