به گزارش گاهان نیوز؛ اسماعیل فصیح ـ رمان‌نویس و مترجم ـ دوم اسفندماه سال ۱۳۱۳ در محله‌ درخونگاه تهران (شهید اکبرنژاد فعلی، نزدیک بازار تهران) متولد شد و در ۲۵ تیرماه ۱۳۸۸ از دنیا رفت.

سال ۱۳۴۰ در شهر مزولا به دانشگاه مانتانا می‌رود و مدرک ادبیات انگلیسی می‌گیرد. سپس به دانشگاه میشیگان می‌رود؛ اما به دلایلی مقطع‌ کارشناسی ارشد را نیمه‌کاره‌ رها می‌کند و به تهران می‌آید و بعد از پنج، شش ماه وارد صنعت نفت می‌شود.

او در سال ۱۳۴۲ به مؤسسه‌ انتشاراتی فرانکلین می‌رود و همراه با نجف دریابندری، به استخدام شرکت ملی نفت در آمده و با صادق چوبک آشنا می‌شود. سال ۱۳۴۶ اولین رمانش را با عنوان «شراب خام» می‌نویسد و پیش‌نویسش را به دریابندری می‌دهد و سال ۱۳۴۷ آن را منتشر می‌کند که با استقبال روبه‌رو می‌شود و در سال ۱۳۵۹ با سمت استادیار دانشکده نفت آبادان بازنشسته می‌شود.

اسماعیل فصیح در طول بیش از چهار دهه نویسندگی، بیست و یک رمان و پنج مجموعه داستان کوتاه منتشر کرد.آثار او اغلب به توصیف زندگی طبقه متوسط شهری و مسائل اجتماعی و سیاسی ایران می‌پرداخت.سبک نگارش او ساده و صمیمی بود و همین امر باعث شده بود تا مخاطبان زیادی را جذب کند، همچنین در ترجمه برخی از منابع مهم در حوزه روان‌شناسی نیز فعالیت داشت.

نوشته های او اغلب با مسائل اجتماعی، جنگ و تحولات سیاسی در ایران گره خورده و از نویسندگانی چون احمد محمود، محمدعلی جمال‌زاده و بزرگ علوی تأثیر گرفته و همچنین به آثار صادق چوبک، فروغ فرخ‌زاد و ارنست همینگوی علاقه داشت.

بسیاری از داستان های فصیح در ارتباط مستقیم با تجربیات زندگی شخصی اوست. به گفته خودش «جلال آریان» در داستان «درد سیاوش»، شباهتی تمام با نویسنده دارد، چراکه در زندگی واقعی نویسنده هم آنابل کمبل، اولین همسر فصیح، سر زا رفت. عشق فصیح به آنابل و جوان مرگی همسرش تأثیری عمیق بر او و نوشته هایش گذاشت.