حالا قرنی است که موحدانه تحقیق و زندگی کرده است، از همان زمان که در جوانی قدرت قلم و شیوایی روایت و ترجمه‌اش زعمای فرهنگ را مجذوب کرد، چراغ دانش به دست گرفت و تا این روزگار پیرانه‌سری که خود پیر دیر است، حافظ دانش و روشنایی بوده و آثارش «فصوص» حکمت‌های معنوی است.

سینمای ایران در سخت‌ترین روزهای کشور آن هم پس انقلاب و تسویه حساب‌های سیاسیِ با هنرمندان و آغاز جنگ در بهت فرو رفته بود و هنوز نمی‌دانست کجای معادلات این فروریزی و نوسازی ایستاده است. بسیاری از هنرمندان خانه‌نشین شده بودند، بعضی ممنوع‌الفعالیت و بعضی ترک وطن گفته بودند؛ اما- همیشه یک امایی وجود دارد که تاریخ‌ساز می‌شود- تعدادی از سینماگران موج نو دست از تولید و ساخت برنداشتند و عقب ننشستند و سینمای ملی و عمیق دهه 60 را ساختند؛ سینمایی که در میانه جنگ و خون انسان را روایت می‌کرد.

 به گزارش گاهان نیوز، سعید راد بازیگر توانمند سینمای ایران یک مرداد ۱۴۰۳ چشم از جهان فروبست، مردی بلندبالا که روزگاری قهرمان سینمای روشنفکری و بدنه بود، با «خداحافظ رفیق» «امیر نادری» قد کشید و با «صادق کرده» «ناصر تقوایی» به ثبات رسید و با «سفر سنگ» «مسعود کیمیایی» به فئودالیسم ریشه‌دار ایرانی پایان داد، […]

علیرضا قربانی قطعه‌ای را ویژه فیلم سینمایی «مست عشق» خواند.

به گزارش گاهان نیوز،غزل شماره ۱۵۳۵ مولانا جلال‌الدین محمد بلخی با این مطلع آغاز می‌شود که:   بیا تا قدر یکدیگر بدانیم که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم کریمان جان فدای دوست کردند سگی بگذار ما هم مردمانیم غرض‌ها تیره دارد دوستی را غرض‌ها را چرا از دل نرانیم گهی خوشدل شوی از من که […]

قطعه عشق داند؛ یک بیت از غزل حافظ با این مطلع:«در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند»

معین» آخرین بار سال ۱۳۶۰ ایران بوده است.

در راه تا رسیدن به محل قرار برای هر پرسشی که به ذهنم می‌رسید، موسیقی‌ای همراهش می‌شد، نکته عجیبی است که تقریباً برای همه اتفاق می‌افتد، موسیقی در شما حسی و احساسی برمی‌انگیزاند، لحظه و زمان بودنی یا مکانی و جایی را تداعی می‌کند. در مواردی شما به ناکجایی سفر می‌کنید، تصویری ندارید اما «نت»‌ها شما را به خاطره‌ای می‌برد، شاید در کودکی یا دنیایی ناشناخته، بعضی از ملودی‌ها ماهیتی این‌چنین دارند، شما را به خاطره‌ای جمعی می‌برند، به‌جایی بیشتر از خانواده و محله و کوچه و شهرتان، شاید وسعت سرزمینی را دارند. در لحظاتی که یک ملت درگیر امری تاریخی است هنرمند نیز اثری خلق می‌کند، که خطی مشترک با همه دارد. حسین قره: آثار مجید انتظامی استاد آهنگساز از این دسته است. بعضی از ملودی‌های او ارجاع به یک فیلم سینمایی و یا یک کار تصویری نیست، بلکه ارجاع به یک تاریخ است، به یک دوره، به کوران حوادثی که همه در آن زندگی کرده‌ایم، عده‌ای کودک بودیم و عده‌ای هم‌سن خود آهنگساز و بعضی مسن‌تر از او.

در راه تا رسیدن به محل قرار برای هر پرسشی که به ذهنم می‌رسید، موسیقی‌ای همراهش می‌شد، نکته عجیبی است که تقریباً برای همه اتفاق می‌افتد، موسیقی در شما حسی و احساسی برمی‌انگیزاند، لحظه و زمان بودنی یا مکانی و جایی را تداعی می‌کند. در مواردی شما به ناکجایی سفر می‌کنید، تصویری ندارید اما «نت»‌ها شما را به خاطره‌ای می‌برد، شاید در کودکی یا دنیایی ناشناخته، بعضی از ملودی‌ها ماهیتی این‌چنین دارند، شما را به خاطره‌ای جمعی می‌برند، به‌جایی بیشتر از خانواده و محله و کوچه و شهرتان، شاید وسعت سرزمینی را دارند. در لحظاتی که یک ملت درگیر امری تاریخی است هنرمند نیز اثری خلق می‌کند، که خطی مشترک با همه دارد.

این قطعه از آلبوم «آسمان عشق» کاری از استاد زنده‌یاد محمدرضا شجریان است. 

فرامرز اصلانی، شاعر، خواننده، آهنگساز، روزنامه‌نگار ایرانی در اولین شب سال ۱۴۰۳، در ۶۹ سالگی براثر سرطان درگذشت.

در پهنه ادبیات فارسی بهار و نوروز با مرگ و زندگی گره‌خورده است، یادکرد خون جوانانی که چهره در نقاب خاک کشیده‌اند و یا خونشان چون رگه‌های لعل در ظلمات شبی از سنگ، جاری است و نمی‌گذارد تیرگی، غبار فراموشی را بر یادشان چیره کند. سوی دیگر این مرگ‌اندیشی در نوروز و بهار گرامیداشت، «بودن» است و زندگی. نه نسیان، خون یاران در پرده می‌برد و نه سایه سنگین داس مه نو، خوشه‌چین ناب‌ترین  لحظات زندگی می‌شود.

هارون یشایایی، از اتفاقات، «هامون»، «اجاره‌نشین‌ها» و شخصیت خسرو شکیبایی و نحوه تهیه این فیلم‌ها می‌گوید.