پوستر جدیدی از فیلم Joker: Folie a Deux منتشر شد که عاشقانه مسموم تهدیدآمیزترین زوج گاتهام را به تصویر می‌کشد.

علی شیرازی می‌گوید اگر به تتلو مجوز می‌دادند، ما حالا به اینجا نمی‌رسیدیم که شرمم می‌آید بگویم اما یکی از مهم‌ترین سلبریتی نوجوانان ما تتلو، با آن سطح ادبیاتش است. 

چند هفته پیش خواهر کیومرث پوراحمد در فضای مجازی ادعایی مبنی بر قتل برادرش مطرح کرد.

در آسمان اولین روز از اردیبهشت نام سعدی می‌درخشد، نامی که تاریخ را بر دوش می‌کشد و بسیاری معتقدند یکی از تارهایی است که در پود ما ایرانیان و فارسی‌زبانان خانه کرده و ما را به هم پیوند می‌دهد؛ میراثی است که او برای ما باقی گذاشته است.

فروش ۱۲۰۰ میلیارد تومانی گیشه ، آن‌چنان شوقی ایجاد کرد که به سرعت آن را به کل سینما چسباندند و مسئولان آن را جزو افتخارات دوران کاری خود می‌دانند و از این فروش به عنوان تحول در سینما یاد می‌کنند.

این روزها سریالی که مخاطبان بسیاری را به خود جلب کرده، افعی تهران است. روایتی واقعی از آنچه در زیر پوست این پایتخت و سرزمین می‌گذرد، بدون اغراق و تحمیل اراده و خواسته نویسنده و کارگردان به اثر، کاری که در عین سادگی و نزدیکی به زندگی، پر زحمت است و سخت به دست می‌آید.

در سینمای بی‌ضابطه و باری به هر جهت این روزگار ما، همین که فیلم‌سازی برای خودش اصول و قواعدی دارد و تن به هر کاری نمی‌دهد قابل‌تقدیر است. وحید جلیلوند با سه فیلمی که از سال ۹۳ تاکنون ساخته، نشان داده که می‌خواهد به تعریف و اجرایی متفاوت و هنرمندانه از «سینمای اجتماعی» برسد.

از مسیر سوزان و آفتاب تفتیده کوچه پس‌کوچه‌های بندرلنگه با طاق‌های شکسته که موریانه‌هایش «تشنه مرگ» شده‌اند تا نقش چوب‌ دوام آورده است و اهل هوا «بادجن» را از خانه تن بیرون می‌کشند؛ تا هجوم مردمانی که هر سال خون شهید از قالی می‌شویند در «مشهد اردهال» تا رزق و رونق و روزی به کسب‌وکار و دارهای قالی‌شان بیاید. از مردمانی که اربعین با برقع هایی که دست‌های بریده بر آن‌ها گلدوزی شده است و پای نوحه «بخشو» دایره‌وار در مسجد بوشهر سینه می‌زنند؛ تا مردمانی که از زندگی در پایتخت شلوغ و گره خورده مشاغل خرده‌پا دارند و شاکی هستند، همه اینها و چه بسیار دیگر بخشی از مستندسازی استاد روایت، ناصر تقوایی است.

«من حسین خوجه‌امیری افسر ژاندارمری هستم و تحصیلاتم را تا فوق‌لیسانس ادامه داده‌ام. خواندن را زیر نظر پدرم که آشنا با فنون موسیقی بود از سال اول دبستان شروع کردم و تاکنون به طور مداوم آن را دنبال کرده‌ام. ۲۵ سال پیش به رادیو رفتم. در فیلم‌های مختلف ترانه خوانده‌ام و از نوروز امسال [۱۳۵۱] هم‌کاری خود را با تلویزیون شروع کرده‌ام.»

کالین فارل با اشاره به جایگاه بازیگران ایرلندی در هالیوود گفت: ما خیلی بیشتر از وزن خودمان مشت می‌زنیم.

«منطقه مورد علاقه»، برخوردی مینی‌مالیسی؛ با انحراف بشری«نازیسم» است! فیلمی درونگرا؛ که بیشتر از آنکه؛ توحشِ نازیسم را برجسته سازد؛ به بُعد درونیِ آن می‌پردازد. کارگردان؛ پلیدی نازیسم را مخفی نمی‌کند، آن را در پستوی روحِ شخصیت‌ها، انبار می‌کند؛ تا تماشاگر ذره‌ذره؛ شاهدِ یک تباهی تدریجی و سهمناک باشد!

در راه تا رسیدن به محل قرار برای هر پرسشی که به ذهنم می‌رسید، موسیقی‌ای همراهش می‌شد، نکته عجیبی است که تقریباً برای همه اتفاق می‌افتد، موسیقی در شما حسی و احساسی برمی‌انگیزاند، لحظه و زمان بودنی یا مکانی و جایی را تداعی می‌کند. در مواردی شما به ناکجایی سفر می‌کنید، تصویری ندارید اما «نت»‌ها شما را به خاطره‌ای می‌برد، شاید در کودکی یا دنیایی ناشناخته، بعضی از ملودی‌ها ماهیتی این‌چنین دارند، شما را به خاطره‌ای جمعی می‌برند، به‌جایی بیشتر از خانواده و محله و کوچه و شهرتان، شاید وسعت سرزمینی را دارند. در لحظاتی که یک ملت درگیر امری تاریخی است هنرمند نیز اثری خلق می‌کند، که خطی مشترک با همه دارد. حسین قره: آثار مجید انتظامی استاد آهنگساز از این دسته است. بعضی از ملودی‌های او ارجاع به یک فیلم سینمایی و یا یک کار تصویری نیست، بلکه ارجاع به یک تاریخ است، به یک دوره، به کوران حوادثی که همه در آن زندگی کرده‌ایم، عده‌ای کودک بودیم و عده‌ای هم‌سن خود آهنگساز و بعضی مسن‌تر از او.

در راه تا رسیدن به محل قرار برای هر پرسشی که به ذهنم می‌رسید، موسیقی‌ای همراهش می‌شد، نکته عجیبی است که تقریباً برای همه اتفاق می‌افتد، موسیقی در شما حسی و احساسی برمی‌انگیزاند، لحظه و زمان بودنی یا مکانی و جایی را تداعی می‌کند. در مواردی شما به ناکجایی سفر می‌کنید، تصویری ندارید اما «نت»‌ها شما را به خاطره‌ای می‌برد، شاید در کودکی یا دنیایی ناشناخته، بعضی از ملودی‌ها ماهیتی این‌چنین دارند، شما را به خاطره‌ای جمعی می‌برند، به‌جایی بیشتر از خانواده و محله و کوچه و شهرتان، شاید وسعت سرزمینی را دارند. در لحظاتی که یک ملت درگیر امری تاریخی است هنرمند نیز اثری خلق می‌کند، که خطی مشترک با همه دارد.