وقتی از اعتراض حرف می‌زنیم، اغلب طغیان و هیجان درهم تنیده با آن در ذهن تداعی می‌شود اما اعتراض به‌ویژه اعتراض‌های اجتماعی ازجمله خصلت‌های جوامع مدنی و مدرن است که نه فقط با شور که با شعور اجتماعی و کنشمندی‌های عقلانی، گره می‌خورد تا به اصلاح امور و بهبود زیست‌جمعی منجر شود. به گزارش گاهان نیوز، بدیهی است، معترض بودن با سطحی از خشم و عصبانیت همراه است که شاید از آن گریزی نباشد اما اعتراض مدنی در پی آن است تا با تکیه بر خرد و عقلانیت، تاثیرات مخرب این عصبانیت را تعدیل کند تا تغییر مطلوبی که قرار است حاصل شود، کم‌هزینه باشد. اینکه چه نسبتی بین اعتراض و عقلانیت وجود دارد یا باید وجود داشته باشد، محور گفت‌وگوی ما با شروین وکیلی، جامعه‌شناس، تاریخ‌نگار و اسطوره‌پژوه ایرانی است که در ادامه می‌خوانید.

ژاله آموزگار، وداع خطیبی را زودهنگام خواند و گفت: به این سرزمین دوست‌داشتنی‌مان باید شیره‌ جان داد و در رفع کاستی‌هایش کوشید. به نظر من خویشکاری همه ما این است که با آنچه می‌دانیم و می‌توانیم رهرو این راه باشیم؛ کاری که خطیبی کرد. او کوشید با آنچه در توان او بود در این راه گامی بردارد. دست‌افزار او قلم بود و کلام. او نوشت و گفت و در این راه سوار تیزپایی بود. ولی افسوس خطیبیِ عزیزِ ما زود رفت.